Voor de module ‘duurzaam klimaat’ begon, was ik al zeker over de stem die voor mij het helderst klinkt in het klimaatdebat. Als pas afgestudeerde journaliste lees ik heel wat artikels die geschreven worden door ecologie-experts als Jan Bosteels, Alma De Walsche, Barbara Debusschere en activisten als Naomi Klein, die in grote mate de lezers bewust maken van hoeveel schade het kapitalistische systeem toebrengt aan de natuur. In dit systeem worden we wereldwijd gereduceerd tot producent en consument, tot kapitalisten die in de eerste plaats dit op winst gerichte systeem moeten in stand houden.
De lezing van fysicus Huybrechts bevestigde dit enkel, dan wel aan de hand van hele concrete voorbeelden. Smeltende gletsjers, stijgende zeespiegels, het lijdende Zuiden, de stervende dieren en een moeilijke verhouding tussen de verschillende werelddelen waardoor het veranderingsproces zeker nog niet in een snel tempo gebeurt. Ik, en hoogstwaarschijnlijk heel wat anderen, bleef na deze lezing dan ook vooral achter met enerzijds een gevoel van machteloosheid, maar ook met een groot schuldgevoel. Een soort van pessimisme waarin ik me de rest van de avond kon nestelen. Want naast wat minder vlees eten, de lichten en verwarming minder aanzetten, recycleren, naar de klimaatmars gaan (in mijn geboortestad Oostende) en zware politieke discussies voeren op café, ben ook ik niet de meest geëngageerde – maar als zovelen wel de meest overtuigde. ‘We dragen allemaal bij aan een betere wereld’, klinkt het.
Dit schuldgevoel over grote wereldproblemen, als de teloorgang van onze eigen natuur, kan in vraag gesteld worden. Het is een soort van hypocrisie, waar ik me bewust van wil zijn. Uiteindelijk bevestigen we elke dag het systeem waarin we leven, omdat we niet anders kunnen.
De vraag waarmee ik dan ook vooral achterblijf, is deze naar de echte verandering. De vraag naar welk alternatief wereldsysteem dit kan oplossen en een einde maken aan deze melancholische drang naar beter.